Ik wil het in de wereld schreeuwen. We moeten allemaal “springen”, kwantenspringen! Maar wat zeg ik, het springen is al in volle gang. Van opstaan tot naar-bed-gaan voel ik dat er van alles aan het verschuiven is. Ik voel dat de wereld in die wij leven bezig is een kwantensprong te maken.

Hé? Een kwantensprong, wat is dat, hoor ik je denken?

Voor mij vindt een kwantensprong plaats als alle oude structuren aan die je gewend bent, gaan verdwijnen om voor iets nieuws plaats te maken. Kijk naar de politiek, kijk naar de aarde, kijk naar de volksgezondheid, kijk naar de ontwikkeling van onze kinderen, kijk naar jezelf. Overal zie je dat mensen zich meer vragen stellen, dat ze voelen dat iets anders moet. En ik ben blij dat zij, dat een grote groep mensen, dat wij het voelen en van daaruit ook een innerlijke beweging ontstaat.

Zelf al een keer gesprongen?

De eerste keer dat ik een persoonlijke kwantensprong heb meegemaakt voelde heel eng. Want als alle structuren verdwijnen, stort ook ieder mechanisme in elkaar die je hebt opgebouwd om bij een crisis weer vat te krijgen op je leven.

Het was toen ik studeerde en het tot me doordrong, dat alles wat ik tot nu toe leefde in principe gebaseerd was op de ervaring van mijn ouders. Ik keek naar de wereld door de ogen van mijn ouders, ik dacht als zij, ik oordeelde hoe zij zouden oordelen en de beslissingen die ik nam waren door mijn innerlijke ouders goedgekeurd. Maar er waren ook overtuigingen die principieel anders waren dan die van mijn ouders. En ik besefte diep in mij dat ik mijn eigen leven wilde gaan leiden, volgens mijn eigen normen en waarden…en nee, dat paste niet samen met de gewoonte alles te doen zoals mijn ouders het doen.

Dat te beseffen was blijkbaar al genoeg – of was het iets hogers dat besloten had dat de tijd rijp is? – om het autonome “afbreekprogramma” van mijn innerlijke structuur te starten. Want een quantensprong heeft blijkbaar niets te maken met een besluit maar met een inzicht of misschien zelfs met een innerlijke stuwkracht, een drive. Of gewoon met het feit dat de tijd er rijp voor is. Net zoals in de herfst een “afbreek- en loslaatprogramma” in de natuur loopt.

Kwetsbaar als een van zijn anker losgerukte boot

Het voelde verschrikkelijk kwetsbaar, als een boot dat op de oceaan losgerukt is van zijn anker en stuurlos uitgeleverd is aan weer en wind. Ik was ook vatbaarder voor adviezen en suggesties die van buitenaf kwamen. Graag naam ik die aan tot dat ik doorhad dat ze mij net zo belemmerden om mijn eigen inzichten te verwerven als de structuur van mijn ouders. Alles vrijgeven en mij volledig overleveren aan de situatie, in het moment kijken welke keuze nu klopt, was het enige dat juist was en wat mij ongemerkt in iets nieuws -en dan vooral in een nieuw bewustzijn over mezelf- leidde. Pas door het volledige afbreken van al het oude kan zich een nieuw bewustzijn vormen. Dat betekent dat je opeens dingen kunt denken, voelen en weten, die je daarvoor nog niet tot je beschikking stonden.

Achteraf zou ik die fase in mijn leven niet willen missen. Ik ben er zo veel sterker uit voort gekomen.

Op zijn eigen plek (springen)

Systemisch gezien is het loslaten van een oude manier, waarmee je bent opgevoed een grote uitdaging, want enerzijds moet je met het loslaten ook een stuk loyaliteit naar je familie van herkomst opgeven, wat deels existentiële angsten oproept. Aan de andere kant, vraagt het systeem van jou, je eigen leven en kwaliteiten te leven, want alleen dan sta je op je individuele plek, alleen dan kan de liefde en de kracht van de voorouders naar jou en vandaar naar de komende generaties stromen.

En dat is het nu juist. Als iedereen op ZIJN geheel eigen plek gaat staan óf als persoon óf als land óf als religie óf in de rol die je in de maatschappij hebt, dan is vrede en liefdevol samenleven mogelijk.

Om op die plek te komen, moeten we kwantenspringen als individu, dat vooral. Want we kunnen erop vertrouwen dat als we het in het klein doen, het automatisch ook op grotere schaal gebeurt. Het is al aan de gang. We zien het dagelijks. Dat kan wel eens -op zijn zachts gezegd- tot onrust leiden.

Naar de natuur kijken, helpt om te leren vertrouwen

Het helpt om naar de natuur te kijken. Ons appelboom voor het huis… weet hij of hij in de volgende lente weer bladeren zal krijgen? Hij gaat ze toch afgooien. Weten de brandnetels op de dijk of ze volgend jaar nog zullen bestaan? Alles transformeert, laat los, breekt af en wij als mensen weten, omdat we het al zo vaak hebben geobserveerd, dat na de winter alles weer van voor af aan begint. Net even anders dan het afgelopen jaar, maar het gaat door. Daarop mogen wij vertrouwen. We mogen erop vertrouwen dat deze cyclus ook binnen in ons plaatsvindt.

Dit vertrouwen hebben wij nu nodig. Het vertrouwen dat het leven doorgaat en dat als we onze uitdagingen aannemen ook ons bewustzijn groeit. Ik hoop dat we in een wereld vol vrede, mededogen, vriendelijkheid, schoonheid, creativiteit en verbinding landen. Onze droomwereld -de wereld waarvan wij dromen, waar wij graag in willen leven- kunnen we ons tijdens het springen al voorstellen. Men zegt dat wij als mensen in staat zijn ons eigen wereld te creëren….

Laat ons erop vertrouwen! Laat ons kwantenspringen in een nieuw bewustzijn!

Hartelijks, Christiane