WINTEREN

Stilte is het, waar ik naar verlang; in december, in de winter.

Stilte met de toestemming om mij terug te trekken.

Stilte om te beschouwen wat tijdens de afgelopen maanden om mij en in mij is gebeurd.

Stilte om te rouwen dat dromen niet uitkwamen.

Stilte om de dromen die wél uitkwamen, als verzamelde schatten in mijn holletje te bewonderen en te omarmen.

Stilte om in het duister in mijzelf af te dalen en daar de vonk te ontmoeten, die mij tijdens het winteren in het diepste aan het leven houdt.

Stilte om stil te worden en als een zaadje in de grond te transformeren. In het donker, in de kou, alleen met mijn reserves. Winteren!

Stilte te vinden in december is niet makkelijk. Het lijkt al of mensen er bang voor zijn. Dingen langzaam aangaan, geen plannen maken, minder naar buiten gerichte contacten, meer slapen, meer uitrusten is niet cool, want hierover kun je op de sociale media niet schrijven. Het is asociaal.

Ik kan ook doen als of de winter niet bestaat. Alsof het zou kunnen dat het altijd zomer is, doorgaan met werken, plannen maken, feesten vieren, borrelen, vrienden en familie ontmoeten en dan… boos zijn, want juist tijdens de feestdagen lig ik plat met koorts en griep, en ik wilde nog kaarten schrijven, en ik wilde huiswerk maken voor de schrijfcursus, en ik wilde terugkijken op het jaar en…, en…, en… Maar, nee! -------Stilte!-------------

De winter komt. Hoe dan ook. Steeds weer. Als het de tijd ervoor is.

Je kunt beter voorbereid zijn.

De natuur doet het ons voor. Zij nodigt ons ieder jaar opnieuw uit het haar na te doen. Het is een soort onderhoudsbeurt. Als je meegaat in de cycli van de natuur oefen je bij wijze van spreken voor de periodes, wanneer het de tijd is voor een individuele winter. Eentje die alleen voor jou komt, die je verrast, die je niet had aan zien komen. Het naakte leven met verlies, ziekte, rouw, puurheid, leegte. Dan ben je blij met een paar reserves en hopelijk het vertrouwen op de vonk in jou, die je eraan herinnert dat na de winter ook weer lente komt.

Om winter te oefenen, heb je moed nodig.

Moed, omdat je er zelf voor moet kiezen.

Moed om aan te kijken.

Moed om keuzes te maken.

Moed om te laten gaan.

Moed om de oude huid af te stropen en daardoor meer dan naakt te zijn; wond, want de nieuwe huid is er nog niet. Alles doet pijn. Je kunt niet anders dan alleen voor jezelf zorgen. Is dat a-sociaal?

Als iedereen voor zichzelf kiest en het winteren in de winter zou oefenen, dan hadden we allemaal een groot geschenk aan elkaar: DE STILTE.

Ik heb een visioen en verheug mij nu al op het feest in de lente, wanneer wij uit onze holletjes kruipen en elkaar weer tegenkomen, in onze nieuwe huid, sterk, krachtig. Vol vreugde en passie laten we onze dromen aan de ander horen. En dan beginnen we samen onze dromen te verwezenlijken.

Stilte is het, waar ik in de winter naar verlang!