WELK VERHAAL VERTEL JIJ OVER JE LEVEN?

Ik zou kunnen vertellen, dat ik een zware tijd als kind had en te hard praat omdat ik in een gezin ben opgegroeid waar ik niet werd gezien laat staan gehoord, omdat mijn moeder en mijn vader… en mijn zussen … en mijn oma… enzovoort.

Ik vertel echter veel liever dat ik toen der tijd dacht dat iets mis was met mijn manier van communiceren en dat ik daarom alles wilde weten wat met communiceren, stem en spreken te maken had. Daarom ben ik communicatie en sociale psychologie gaan studeren. Hierdoor heb ik een van mijn talenten ontwikkeld en tot bloei gebracht. Ook heb ik heel nauwkeurig leren luisteren en formuleren. En, ja, ik praat heel duidelijk. Dat alles heeft mij de deuren naar nieuwe werelden geopend en ik heb al heel veel voedende en verhelderende gesprekken met mensen gevoerd.

Had ik 35 jaar geleden de noodzaak gevoeld om al dat te leren, wanneer mij vroeger ieder wens van mijn lip was afgelezen? Ik denk het niet.

Hoe is dat bij jou?

Voel je jezelf nog slachtoffer over dat wat je is overkomen? Ben je kwaad op iemand die jou iets heeft aangedaan - jou tot slachtoffer heeft gemaakt? Of ben je van mening dat iets je is onthouden waarvan jij overtuigd bent, recht op te hebben?

Voelt het verhaal dat je over jouw leven vertelt en waarmee je bepaalt hoe jij je voelt en over jezelf denkt, als een veilige haven waarnaartoe je altijd weer terug kunt keren. Waar jij de goede bent en waar jij niets hoeft te veranderen?

Of voelt het toch stiekem als een gevangenis?

Want als je het goede gevoel van in jouw recht te staan wilt behouden, moet het verhaal altijd hetzelfde blijven. De prijs die je hiervoor betaald is echter de pijn die je als slachtoffer hebt. Vanuit slachtofferschap is het knap lastig om in je kracht te komen. Je kunt de cadeautjes en talenten die onder je slachtofferschap verborgen liggen niet zien en waarderen. Op die manier onthoud je ze aan de wereld maar vooral aan jezelf.